Opgepast, Pierke !

Frans Lavaert, alias Kortrijkwatcher, zegt : “Opgepast ! Opgepast ! Opgepast ! Kabinetsmedewerkers die niet gedetacheerd zijn kunnen voor iets anders dienen dan wat valt onder de bevoegdheid van de minister of staatssecretaris. Het zijn vaak doorgewinterde militanten van de minister en komen ook vaak uit de streek van de minister. Ze houden zich dan bezig met partijpolitieke belangen. Dienstbetoon bijvoorbeeld, opvolgen van de plaatselijke politiek van de gemeente waar de minister woont. Tot en met meehelpen aan de verkiezingscampagne.”

Jarretel : Beste meneer Lavaert, hoe was uw relatie met volksvertegenwoordiger Pierke ?

FL : “Jaren geleden was ik de door vriend en vijand gevreesde ‘kabinetsmedewerker’van Pierke. Ik was in die tijd een eminent bestuurslid van de Kortrijkse VLD. Inmiddels heb ik die partij verloochend en hel nu over naar de communisten. Als doorgewinterde militant van Pierke hield ik mij onledig met de agenda van de volksvertegenwoordiger, met zijn handel en wandel, zowel professioneel als privé en met de partijpolitieke belangen, het opvolgen van de plaatselijke politiek en het meehelpen aan zijn verkiezingscampagnes. De volksvertegenwoordiger spaarde de sossen, de vlaamsch nazionalisten, de groene stalinisten en de communisten niet en hij had een frivool en anarchistisch kantje, wat mij zeer beviel. Zelfs voor de tsjeven had hij een dédain. Naast studiewerk en parlementair onderzoekswerk deed ik secretariaatswerk, telefoons beantwoorden, brieven en speeches schrijven, potloden scherpen, spellingsfouten verbeteren en de stock geestrijke dranken beheren en nauwlettend toezien op het verbruik ervan. De contacten met de drankenleveranciers waren heel intiem. Na de kantooruren werden intieme vrienden en vriendinnen ontvangen. Ik had toen een illegaal vriendinnetje, een rasechte comédienne, nu niet meer. Het ging er  losjes en gezellig aan toe. Als het al eens tot laat in de nacht uit de hand liep bleef ik er overnachten, want Pierke, die een politieke vagebond was, had in àlles voorzien, hij wist het aangename aan het nuttige te koppelen. Er was een bar in Lowie Quinze stijl en een Directoire slaapkamer met Queensize bed beschikbaar. Pierke was geen naar mannetje dat tot geen compromissen bereid was, integendeel, maar hij haatte de extremisten, de middenmoters en de spektakelmaatschappij. Zijn lijfspreuk was : ‘ik doe wat ik zeg, samen gaan we naar de toekomst.’ Pierke hield ook van kunst en van mooie vrouwen, en als artistieke avant-gardist richtte hij tentoonstellingen in, meestal met naaktportretten van verrukkelijke deernen, de onderbroeken van Jan Bucquoy en de Fenomenale Feminatheek van Lowie Pol Boon. Het uitbundig uitgaandersleven van Pierke moest ik in goede banen leiden, nauwlettend in de gaten houden, wat niet altijd lukte, gezien de excentrieke levenswandel van mijn baas. Zonder overdrijving zou ik zijn nachtelijk dwalen tot levenskunst kunnen bestempelen. Het was een boeiende en onvergetelijke tijd, ik heb er de mooiste jaren van mijn carrière gesleten. Met heimwee denk ik terug aan die wondermooie jaren, dewelke veel te vlug voorbij waren.”