Bubbel barst

 De bubbel barst

Ik heb de indruk dat met dit tropisch weer het gevogelte het ook wat kalmer aan doet. ’s Morgens rond een uur of vijf of nog wat vroeger zorgen ze nog voor een schuifelconcerto, mooi, om het met een boutade te zeggen “een streling voor het oor”. De rest van de dag horen we ze niet. Verdiende siësta. Nochtans hebben ze een uniek pretpark, een majestueuze boom, juist voor mijn terrasje gelegen, die zijn immense kruin als verblijf en rendez-vous plaats gastvrij aanbiedt aan onze gevederde vrienden.

Er woont ook een mooie witte duif, een echte paloma blanca. Regelmatig kijkt ze me verwonderd aan, misschien ziet ze in mij wel een gezellige doffer, maar meer waarschijnlijk zoekt ze gewoon wat steun, want ik vermoed dat het ook voor een duif niet altijd makkelijk moet zijn om als een exotische beauty door het leven te gaan.

Ze heeft het druk. Vooral ’s avonds. Er is steeds een wild gefladder door het gebladerte van roekekoetende casanova’s die hun diensten komen aanbieden. Voor onze sensuele dame moet het niet eenvoudig zijn om al die aanbidders ofwel gewillig te woord te staan of met een blauw geschelpt excuus uit de boom te jagen.

Dit alles ter zijde. Eigenlijk had ik het graag eens gehad over de kwadratuur van de cirkel en aansluitend de relativiteitstheorie. Maar gezien de hitte zijn zware inspanningen uit den boze. En, spijts dat we alles doen voor de algemene volksverheffing, het nieuws primeert.

Op radio en TV kwamen plots berichten dat het in onze Parel van de Kust serieus hommeles was. Vechtpartijen. Eerst dacht ik nog dat het een nieuwe editie van “Theater aan Zee” was, nu iets meer interactiever dan vroeger. Maar het was blijkbaar een serieuze veldslag. Een tiental crapulekes, meestal lieftallige allochtoontjes uit het Brusselse, waren hun favoriete hobby aan het uitoefenen. Lekker in bende amok maken en de politie en het klootjesvolk slaag geven.

In onze tijd werden we ook soms “langharig werkschuw tuig “genoemd, opgejut door”volks agitatoren” en durfden we ook wel eens wat de politie te jennen. Maar hier in B’berge was het blijkbaar andere koek. Een regelrechte vechtpartij, een beetje slapstick eigenlijk, met zonne parasols en strandstoelen als vechtattributen. Niettemin, Ik had er niet graag tussen gestaan. En de brave goed-menende burger stond erbij en keek meewarig toe. En trok zijn conclusies. Ik denk bij de volgende verkiezingen, als die er ooit komen, jawadde...

Niet om moralistisch te willen doen, maar het is zeker dat die lock down diverse frustraties heeft meegebracht. En er was ook geen voetbal of festivals om die latente woede ergens te ventileren. En doe er nog een hittegolf bij. En natuurlijk Koning Alcohol. Druppels genoeg die de vredige bubbels doen barsten.

We moeten eerlijk zijn, eigenlijk begint bij iedereen de wrevel op te borrelen. Het blijft duren. Hoognodig dat we ons eens kunnen afreageren. Niet door erin te kloppen, maar door bv. eens met een roze onderbroek en de soutiens van je schoonmoeder op je hoofd door de stad te paraderen. Natte sponsen te leggen op de stoel van je vriend of vriendin. Of in den Delhaize de wachtende rij op te vrolijken met een knallende scheet.

Ik krijg plots heimwee naar Gaston en Leo. Of André Van Duin, “Er staat een paard in de gang”. En “’k Heb hele grote bloemkolen”. Simpele bevrijdende onnozele lol. We hebben het allemaal eens nodig. Veel leuker dan op elkaar in te rammen.

Christian Raes

Alle rea